Pushen en pleasen

Geplaatst op 22-10-2018

“Ik heb hier geen zin in.”

“Ik vind dat je zeurt!”

“Ik vind de soep niet te eten.”

“Je praat grote onzin!”

Mijn maag draait zich om bij heel directe communicatie. Het is een allergische reactie die mij vertelt dat ik een leerpunt te pakken heb.

Neem vorige week. Zonder in details te vervallen: iemand belazerde mij door een slechte dienst te leveren waarvoor ik de volle mep had betaald. De feiten lagen letterlijk op tafel. Rustig formuleerde ik mijn klacht. Het was alsof er een bom ontplofte. De persoon tegenover mij maakte mij in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk dat ik het verkeerd had. Argumenten buitelden over elkaar heen. Al snel slikte ik in wat ik te zeggen had. Ik bevroor aan de buitenkant. Ondertussen laaide een opkomende woede als een brandzee in mij. Ik wist zeker dat ik gelijk had. Nog los van of ik mijn geld terug kreeg, frustreerde mijn eigen reactie mij nog meer. Waarom hield ik mij in en lukte het mij niet om mijn punt te maken?

Vanbuiten anders doen dan je je vanbinnen voelt. Eerlijk communiceren. Ik leer van de onverbloemde wijze waarop iemand anders zijn of haar argumenten, gevoelens of behoeftes aan de orde stelt. Al was ik het niet eens met mijn tafelgenoot, stiekem was ik ook wat jaloers op haar felheid. Als geen ander ben ik goed in het eindeloos verpakken van woorden, zodat een boodschap aankomt zonder dat de ontvanger ontstemd raakt. Je raadt het al. Pleasen is mijn grote valkuil.

We teach best what we most need to learn. Ik zie het bij deelnemers aan trainingen en in coachingstrajecten. De meest mondige manager voert zonder blikken of blozen een inhoudelijke discussies op het scherpst van de snede. Het lukt hem niet op een volwassen toon te verwoorden wat hem persoonlijk raakt. Of de manager die altijd gelijk heeft, maar niemand aan zijn ideeën weet te binden. Waar de pleasers zich als een deurmat opstellen en zich te veel plooien, beducht voor spanning op de relatie, staat aan het andere eind van het continuüm de pusher, die als een eenzame strijder veel te laat merkt dat hij mensen van zich heeft vervreemd.

Jezelf niet tekort doen en tegelijk je inleven in anderen. Kun jij dat?

De tips die mij helpen en jou wellicht ook:

• Onderzoek wanneer je je teveel inhoudt, wanneer je juist te assertief of zelfs agressief bent. Als je eerlijk bent, waarin leun je te veel op anderen of ben je juist teveel op jezelf? Voor welk verlies ben je bang?
• Toets hoe je overkomt. Ben je wel zo (sub)agressief of passief? We denken vaak dat de perceptie van onszelf door een ander wordt gedeeld. Niet waar, zo blijkt uit onderzoek. Negen van de tien keer heb je een ander beeld van jezelf dan dat de ander heeft. Vraag dus actief naar feedback op je eigen gedrag. Je kunt het hebben.
• Gebruik communicatiestijlen (bijvoorbeeld Insights) als techniek om aansluiting te hebben met je gesprekspartner. Heb je een blauwe denker voor je, kom dan met logische argumenten en details, wees in contact en enthousiast bij een gele energie, etc.
• Bedenk je minstens 10 keer per dag: “Wat vind ik hiervan?” Door jezelf vragen te stellen over het waarom van je gedrag stuit je op patronen van onbewuste dienstbaarheid en gehoorzaamheid aan anderen. Niets mis met het voegen naar anderen, maar doe dat bewust en onder de conditie dat je ook tegemoet komt aan je eigen behoeftes. Ga het doen. Spreek jezelf vaker uit. Begin ermee. Vandaag. Juist het op zoek gaan naar manieren om dat beter te kunnen, juist het zoeken naar ‘de perfecte manier’ is een vlucht. En kijk wat er gebeurt. Doorgaans versterkt openheid relaties en ben je van een hoopt gepieker en frustratie af.
• Vraag minstens tien keer per dag aan een ander: “Wat vindt jij? Hoe ervaar jij dit?” Door een ander vragen te stellen over zijn of haar beleving of visie, daadwerkelijk op onderzoek uit te gaan, vermijd je dat je doordrukt en een relatie beschadigt.

Ben jij een pleaser of een pusher? Of beide? En wat helpt jou om daarin goed te acteren?